Je was erbij toen Dyadis in 1994 werd opgericht, maar niet als voorzitter?
Nee,zeker niet. Ik ben lid van de Algemene Vergadering van Dyadis geworden als vertegenwoordiger van de vzw Ethologia waarvan ik toen afgevaardigde-bestuurder was. Dyadis en Ethologia waren gedurende enkele jaren gevestigd op hetzelfde adres. In 2010 werd ik verkozen tot lid van de Raad van Bestuur van Dyadis. En pas in 2017, toen Madeleine Arnould, de oprichtster van de vereniging, om gezondheidsredenen ontslag nam, volgde ik haar op. Ik werd toen de vijfde voorzitter van Dyadis.
Wat waren toen de grootste uitdagingen?
Er waren er zoveel! Ten eerste moesten we onszelf bekend maken bij het grote publiek. Dat kende enkel honden voor blinden en slechtzienden, en had nog nooit gehoord van honden voor mensen in een rolstoel. Er was zeker ook een groot probleem om onze werking gefinancierd te krijgen. Dan was er nog de opleiding van instructeurs, die heel specifiek is en moet voldoet aan internationaal erkende normen en standaarden. Tot slot was er ook de zoektocht naar gastgezinnen. Deze vrijwilligers investeren veel tijd (18 maand) en energie in de opvang en de socialisatie van onze honden.
Dyadis heeft eindelijk een eigen opleidingscentrum!
En dat was een heel lange strijd. Ik wil hierbij de verenigingen bedanken die ons jarenlang onderdak hebben geboden. Na jaren zoeken naar een locatie en de nodige financiering, hebben we bijna tegelijkertijd en een pand voor ons centrum gevonden (in Steenokkerzeel) en de nodige financiële middelen om het aan te kopen. Plots vernamen we immers dat een dame overleden was die heel vrijgevig geweest was voor Dyadis in haar testament. Haar naam was Blanche. Een naam die we daarom niet licht zullen vergeten. En een dame die we heel dankbaar zijn.
Wat zijn de mooiste momenten bij Dyadis ?
De momenten waar alles zowel organisatorisch als financieel goed loopt! Maar vooral als ik een juiste matching zie gebeuren van een persoon met een beperking en de hond die affectie, steun, gezelschap en assistentie zal geven. Ik moet toegeven dat deze soort magische synergie tussen een mens en een dier mij elke keer weer heel sterk ontroert.
Hoe zou je deze 31 jaar samenvatten?
Als een heel interessante leerschool. Ik begrijp nu veel beter de dagdagelijkse realiteit van mensen met een beperking. En deze is vaak heel moeilijk, jammer genoeg. Ik weet nu ook dat men iedere dag moet knokken om de werking van een vereniging als de onze te garanderen. En dat zal ook altijd een grote uitdaging blijven voor de volgende generatie.